رضا سروری

تقدیم به عاشورائیان زمان ، رهروان راستین قافله سالار نور خداوند متعال افرادی را که به هنگام استماع قرآن تحت تاثیر قرار نمی گیرند و از شنیدن یات مربوط به قیامت تعجب نمی‌کنند و خنده می نمایند ، مورد سرزنش قرار می دهد و می فرماید : " تضحکون و لا تبکون " . و نیز فرموده " بکاء العیون و خشیة القلوب من رحمة الله تعالی " . چنانکه جمود عین و محروم بودن از اشک و گریه از خوف خدا نشانه قساوت قلب و شقاوت معرفی شده است . رسول خدا (ص) فرمود : " من علامة الشقاء : جمود العین ، قسوة القلب ... " در مقابل آن دسته از مومنانی که بصیرتی روشن ، قلبی رئوف و احساسی پاک و شفاف دارند در زبان قرآن کریم با جمله " بیکون و یزیدهم خشوعا " و " سجدا و بیکا " مورد ستایش قرار گرفته اند . قهر این نوع افراد در برابر عظمت مردان خدا اشک شوق و به خاطر مظلومیت آنان هم اشک و غم و اندوه از چشم خود جاری می کنند . آن گونه که از متون اسلامی استفاده می شود نام حسین (ع) با گریه و ناله آمیخته است و قبل از شهادتش پیامبر اکرم (ص) و امیر مومنان علی (ع) و مادرش فاطمه زهرا (س) بر او گریسته اند . طبق روایات فراوانی ، چون حضرت حسین (ع) تولد یافت . جبرئیل به رسول خدا (ص) نازل شد و خبر شهادت آن نوزاد را به پیامبر اکرم(ص) و پدر و مادرش داد و آنان از همان ایام برای حسین (ع) گریستند . طبق روایاتی که از عایشه نقل شده است : حسین (ع) کودک خردسال بود که خدمت پیامبر وارد گردید همان موقع جبرئیل به پیامبر (ص) ابلاغ کرد : زمانی نمی گذرد که این کودک را افرادی از امت تو در سرزمین " طف " از خاک عراق به قتل می رسانند " فبکی رسول الله (ص) " اما جبرئیل افزود : " لا تبک ، ینتقم الله منهم ، بقائمکم اهل البیت . " گریه نکن در آینده خداوند به وسیله قائم اهل بیت از آنها انتقام می گیرد . " ابن عباس می گوید : به هنگام رفتن به صفین من همراه امیر المومنین علی (ع) بودم چون در کنار شط فرات به نینوا وارد شد اما با صدا بلند گریست و فرمود : " ای پسر عباس این محل را می شناسی ؟ گفتم: ای  . امیرالمومنان فرمود : " اگر اینجا را مثل من شناختی هرگز از اینجا رد نمی شدی مگر اینکه مثل من گریه سر می دادی " . ابن عباس گفت : آن حضرت گریه مفصلی کرد به طوری که اشک از روی محاسن او جاری شد ما هم همصدا با علی گریه سر دادیم . بعد امام ادامه دادند " در این سرزمین ( که کرب و بلا نامیده می شود ) هفده نفر از فرزندان من و فاطمه به شهادت می رسند و مدفون می گردند . " امام رضا (ع) به ریان بن شبیب فرمود :" ان کنت باکیا لشیء فابک للحسین بن علی فانه کما یذبح الکبش و قتل معه من اهل بیته ثمانیه عشر رجلا ما لهم فی الارض شبیهون..." .  " اگر بخواهی به چیزی گریه کنی بر حسین بن علی (ع) گریه کن زیرا سر آن حضرت را مثل سر گوسفند بریدند و با او هیجده مرد از اهل بیتش کشته شدند که در دنیا بی‌نظیر بودند ." سپس به ابن شیب فرمود: " اگر دوست داری در درجه های بلند بهشت با ما باشی غمگین باش از برای غمگینی ما و شاد باش از برای شادمانی ما . " موضوع قابل توجه این است که عبدا... بن فضیل هاشمی از امام صادق (ع) سوال می کند : چرا روز عاشورا این چنین روز مصیبت و غم و اندوه و عزاداری گردید ؟ اما روز وفات پیامبر اکرم و امیر مومنان و فاطمه زهرا و امام مجتبی (ع) که با زهر مسموم شد این چنین نشد ؟ امام صادق (ع) فرمود : " ان یوم الحسین اعظم مصیبه من جمیع سایر الایام ... فکان ذهابه کذهاب جمیعهم ... " روز حسین (ع) عاشورا از لحاظ مصیبت از تمام روزها عظیم تر است ... زیرا حسین (ع) تنها باقی مانده اصحاب پنج گانه کساء است که رفتن او ، مثل رفتن همه آنهاست . روز عاشورا مصائبی بر خاندان رسالت وارد شد که خاطر هیچ آفریده ای خطور نکند و قلم را تاب نوشتن نباشد ، غرض ، روز عاشورا روز مصیبت و اندوه و گریه برای خاندان رسالت و شیعیان آنهاست . تنها بنی امیه دشمنان اهل بیت بودند که آن روز را روز مبارک و سرود و خوشحالی می دانستند . چنانکه در زیارت عاشورا می خوانیم " اللهم ان هذا یوم تبرکت به بنو امیه " خدایا این روز ، روزی است که آن را بنی امیه مبارک و میمون دانستند . " در فراز دیگری می خوانیم " هذا یوم فرحت به آل زیاد و آل مروان بقتلهم الحسین ..." و این روزی است که آل زیاد و آل مروان به خاطر این که حسین را کشته اند به آن مسرور شدند ." خلاصه در باب عزا و ماتم سیدالشهدا فرزند دلبند حضرت زهرا و علی مرتضی (ع) روایات فراوانی از ناحیه رسول خدا و ائمه معصومین (ع) وارد شده که روز عاشورا ، روز مصیبت و حزن اهل بیت شیعیان ایشان می باشد به اعتبار همین روایات باید روز عاشورا غمگین و حزین بود . در روایتی می‌فرماید : " هر که یاد کند مصیبت ما را و بگرید و بگریاند مردم را ، در روز قیامت در درجه‌های ما خواهد بود و هر که مصیبت ما را یاری کند و گریه کند ، چشم او در روزی که چشم‌ها همه بگریند ، نگرید و هر که در مجلسی بنشیند و دین ما را احیا نماید ، دل او نمیرد در روزی که دل ها همه بمیرند . " بنابراین اگر کسی روز عاشورا را روز جشن و سرور بداند یقیناً او مانند بنی امیه دشمن اهل بیت است . پس این که سران صوفیه آن روز را روز شادی و سرور و جشن می دانند ، بدون شک دشمن اهل بیت هستند ولو این که ادعای دوستی بکنند . پس این مسلم است که گریه بر امام حسین (ع) عنوان شرعی دارد و از عبادات بزرگ شمرده می‌شود و در حقیقت دیده گریان و دل اندوهگین بر مصائب اهل بیت ، شعار شیعه است . گریه بر حسین (ع) اشک ریختن بر مرده نیست و از روی خواری و درماندگی و عجز و زبونی ، غم و اندوه نیز نمی‌باشد ، بلکه فقط دلیلی است که ندای حق طلبان را به گوش جهانیان رسانیده و زنگ خطر را برای باطل و اهل آن در می آورد و صاعقه هایی است که بر روی سر سرکشان و ستمگران در هر زمان و در هر مکان فرو می ریزد و شاهد صادق و گواه زنده ای است از اخلاص در راه حق و دشمنی با بیداد و ستم ...